Montaigne, denemelerinde yönünü yitirenlerden bahseder… soruyorum, kim yitirmemiştir ki? Belki de dünyaya sırf bu yüzden, yolumuzu kaybettiğimiz için düşmüşüzdür, pusulasını şaşıran ruhumuz… doğmak, tanımadığın -yahut unuttuğun- bir varlıktan koparak bilmediğin fakat tırmıklarını daha en başından hissettiğin bir diyara, ölümlüler ülkesine gelmek… evet gelmek… ama ne suretle? Hangi yolları aşarak? Hatırlamak olanaksız… yoksa hepimiz unutuluş nehri lethe de yıkanan günahkârlar mıydık eski zamanlarda?